75 lat temu, 30 czerwca 1946 roku, narzucone Polakom przez okupacyjne siły sowieckie kolaboracyjne władze komunistyczne reprezentowane przez Krajową Radę Narodową zorganizowały tzw. „Referendum ludowe”, pierwszą z szeregu wielu fars pozorujących udział społeczeństwa w sprawowaniu rządów poprzez przedstawicieli. W rok po oficjalnym zakończeniu działań II wojny światowej w Europie, w czasie wciąż trwającego w Polsce zbrojnego oporu – żołnierzy kontynuujących walkę z okupantem niemieckim i sowieckim oraz oporu społecznego – biernego wobec narzucanych Polsce nowych władz (oporu, który określono później Powstaniem Antykomunistycznym), jako przygotowanie do tzw. wyborów (ze stycznia 1947 r.) urządzono „Referendum Ludowe”, rzekomo mające ustalić wolę Polaków w trzech sprawach: 1. zniesienia Senatu w przyszłym Parlamencie; 2. utrwalenia w przyszłej Konstytucji ustroju gospodarczego, zaprowadzonego przez reformę rolną i unarodowienie podstawowych gałęzi gospodarki krajowej, z zachowaniem ustawowych uprawnień inicjatywy prywatnej i 3. utrwalenia zachodnich granic Państwa Polskiego na Bałtyku, Odrze i Nysie Łużyckiej. Referendum to było faktycznym przygotowaniem do narzucenia Polakom całkiem odmiennego od przedwojennego ustroju społecznego, państwa wasalnego wobec Związku Sowieckiego z pozorami odrębnej państwowości, w tym Parlamentu rzekomo składającego się z reprezentacji Narodu Polskiego. Referendum zostało sfałszowane, przygotowaniem do tego były m.in. odmowa przyjęcia postulatu Polskiego Stronnictwa Ludowego, by w komisjach wszystkich szczebli byli reprezentanci wszystkich legalnie działających partii politycznych oraz przygotowanie akcji zastraszania i mordów przeciwników kształtujących się władz kolaboracyjnych – nasilił się wtedy terror wobec walczących z bronią w ręku o rzeczywiste uwolnienie Polski od wszelkich okupantów, stawiających obcej władzy społeczny opór, i wobec działaczy dość jeszcze niezależnego PSL. Wielu z tych, których uznano za wrogów tzw. władzy ludowej zostało nie tylko zastraszonych, ale poniosło śmierć zarówno z rąk okupacyjnych sił sowieckich, jak i kształtującego się aparatu represji władzy komunistycznej. Mimo tego terroru, prawdziwe wyniki Referendum ludowego jako wciąż niezadawalające komunistów zostały ukryte, a po sfałszowaniu części protokołów wyborczych do wiadomości publicznej podano jedynie sfałszowane wyniki (w części będące odwróceniem prawdziwych), tj. całkiem już zgodne z oczekiwaniami okupantów i ich kolaborantów. W ten sposób dokonano pozornej legalizacji nowej, tzw. ludowej władzy. Proces ten kontynuowany był w trakcie tzw. wyborów ze stycznia 1947 roku, (również sfałszowanych) oraz przez cały okres tzw. PRL, a także niestety (choć już w ograniczonym zakresie) po kolejnych przemianach ustrojowych 1989/90. Fałszerstwa wyborcze stały się elementem nowego ustroju państwowego.
Smuta wyborcza, fałszowanie wyników prawdziwej woli wyborców, co prawda nie przybiera obecnie już tak ogromnych rozmiarów, ale wciąż nie widać pełnej i bezwarunkowej woli klasy politycznej do wprowadzenia mechanizmów, które w znacznie większym, niż dotychczas stopniu zabezpieczyłyby Państwo Polskie przed pozaprawnym wpływaniem na wyniki wyborów. Trzeba mieć nadzieję, że Polska doczeka się w końcu całościowej reformy prawa i praktyki wyborczej. Ruch Kontroli Wyborów wielokrotnie zwracał na to uwagę, zarówno przez przedstawienie rządzącym w grudniu 2016 roku Koncepcji zmian prawa wyborczego RKW, jak i przez aktywność Ruchu Kontroli Wyborów przy kolejnych wyborach i publikowaniu raportów RKW z obserwacji wyborów oraz wypływających z nich wniosków. Chcemy wierzyć, że praca tysięcy patriotycznie nastawionych wolontariuszy, koordynatorów i współpracowników Ruchu Kontroli Wyborów nie będzie zmarnowana i zostaną wprowadzone wystarczające zmiany w prawie i praktyce wyborczej, które w osiągalnym stopniu zminimalizują możliwość fałszowania wyborów. To jest niezbędny krok, jeśli chcemy Polski jako Państwa, w którym Naród jest rzeczywistym Suwerenem.
Prezydium Krajowej Rady Koordynatorów Ruchu Kontroli Wyborów
Paweł Zdun – przewodniczący
Tomasz H. Cioska – wiceprzewodniczący
dr Krzysztof Jabłonka – wiceprzewodniczący
Warszawa, 30 czerwca 2021 roku.